Βράδυ 6ης Δεκέμβρη 2008, ώρα 21:00 περίπου. Ένας μαθητής, ονόματι Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν ένα βίντεο που παραποιούν τα γεγονότα (προσθέτουν ήχους για να φαίνεται ότι οι αστυνομικοί βρέθηκαν εν μέσω πορείας) και η Ελλάδα διχάζεται! Ωστόσο, απίστευτο πλήθος ατόμων κατεβαίνει σε πορείες διαμαρτυρίας και παράλληλα μαζεύεται στο "τελευταίο αντίο" του μικρού.
Ήδη έχουν περάσει 4 χρόνια και από τότε η έκκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα ολοένα και χειροτερεύει. Κάθε χρόνο θυμόμαστε το γεγονός αυτό, αλλά δεν μένουμε σε 2 σημαντικά σημεία:
Για μια ακόμη χρονιά, προσπαθούμε να θυμίζουμε το γεγονός, αλλά παράλληλα με τα ανάλογα μηνύματα.Ήδη έχουν περάσει 4 χρόνια και από τότε η έκκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα ολοένα και χειροτερεύει. Κάθε χρόνο θυμόμαστε το γεγονός αυτό, αλλά δεν μένουμε σε 2 σημαντικά σημεία:
- Μαζικότητα: η συγκέντρωση τόσων ατόμων εκείνες τις μέρες στους δρόμους όλης της χώρας, έπρεπε να είναι μόνιμη εικόνα κάθε φορά που μας "λεηλατούν" αξίες όπως η υγεία και η παιδεία (τυχαίο το παράδειγμα;)
- "Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια": παρόλο που όλοι οι κακοθελητές πασχίζαν να βγάλουν τον νεαρό μαθητή αναρχικό και εξωαριστερό, τελικά οι κραυγές της μητέρας και του πατέρα του δε μας καρφώθηκαν στο μυαλό. Δεν έχουν μείνει εκεί να μας πριονίζουν κάθε φορά που θα σκεφτόμαστε την πάρτη μας και δε θα είμαστε δίπλα στον άλλο.. Στην τελική είμαστε όλοι άνθρωποι και αυτό πρέπει να υπερέχει των πολιτικών μας πεποιθήσεων και της δουλειάς μας... Είναι προτιμότερο να κοιτάξουμε ένα παιδί στα μάτια και ίσως να το επιπλήξουμε (αν και αυτό λέγεται λεκτική βία), παρά να πυροβολήσουμε προς τη μεριά του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου